Wariatkowo

Cześć :)

Pisałam Wam we wczorajszej recenzji, że grudzień zaczął się dla mnie z przytupem, dlatego trochę mnie tu mniej ale mam nadzieję nadrobić. 

Jeśli jeszcze nie wiecie bo na przykład nie jesteście "facebook'owi" lub "instagramowi" - spieszę poinformować. W minioną niedzielę nasza mała człowieczo-kocia rodzina powiększyła się o nowego członka.

Znacie już może moje dwie dziewczyny. Mimi i Brygida, czyli moje kocie rezydentki, zyskały brata. Brat to "typowy Janusz" i tak już zostało. Janusz aktualnie ma trzy miesiące, jest przecudnym rudym dzieciakiem, o lekko dłuższej sierści (po Miszy - mamie) i przecudownym usposobieniu. 

Ubóstwiam moje koty, są moją radością każdego dnia. To bzdura, jeśli ktoś Wam powiedział, że koty nie przywiązują się do ludzi, że nie nawiązują z nimi takich relacji jak psy. Nawiązują bliskie relacje,  choć w inny sposób zupełnie. Doskonale wyczuwają nastroje, nie zliczę ile razy Mimi przybywała ratować mnie swoim mruczeniem i miziankami kiedy miałam doła, płakałam itp.

Od dawna marzyłam o dokoceniu, i kiedy dowiedziałam się, że u Kawaii-Maniac pojawiły się kociaki i że jeden jest rudy, wiedziałam już co się szykuje :)))

Dagmara - w tym miejscu dziękuję za zaufanie i powierzenie mi przyjemności opieki nad Januszem. Wiesz, że zrobiłaś mi najfajniejszy świąteczny prezent EVER! 

Powoli zaczęłam urabiać męża, bo musicie wiedzieć, że faceci w tych kwestiach bywają dość oporni. Ale on wiedział, jak bardzo pragnę rudego kota. Bo wiecie, zawsze mi się marzyło rude futro, choć mojego szaraczka i czarnulkę kocham równie mocno, ma się rozumieć. Zawsze koty do nas po prostu trafiały - ot tak. Spod krzaczka, ze środka ulicy, spod balkonu. I nigdy nie patrzyłam na to jakiej są maści bo każdy kot jest pięknym perfekcyjnym stworzeniem godnym uwielbienia i podziwu ;) Ale rudy zawsze był takim moim cichym marzeniem. I w końcu miało ono okazję się spełnić. Więc mąż jak to mąż, uległ namowom :) Powiem Wam, że momentalnie się do siebie przekonali, i teraz to wielcy kumple, dodam, po 4 dniach :D

Jaki jest Janusz oprócz tego, że typowy? Całkowicie wyjątkowy. Podejrzewam, że w dużej mierze przez to, że urodził się w domu, a nie na wolności. Dlatego nie jest małym dzikuskiem, którego trzeba najpierw oswoić i przekonać do człowieka. Jest niesamowicie otwartym, absolutnie nie płochliwym, miziastym do granic przyzwoitości i straszliwie żarłocznym kocim istnieniem. Dzięki temu, że od urodzenia ma kontakt z człowiekami ;) pcha się na kolana wszystkim, nieważne, swoim czy obcym. I od razu mruczy. Domaga się ludzkiej uwagi i miejsca na kolanach. "Gada" kiedy się go dotknie, gada kiedy się do niego gada. Bez problemu zasypia z nami w łóżku a kiedy w nocy na chwilę wstajemy nie zaczyna dzikich harców tylko idzie sobie na jakieś spokojne miejsce albo zasypia ponownie. Nie zburzył nam za bardzo porządku świata :) 

Jestem też bardzo zdziwiona jak moje dziewczyny zareagowały na niego - totalny brak agresji, starsza Brydzia tylko czasem na niego mruknie czy warknie, ale Mimi ma do niego niesamowitą cierpliwość, przez pierwsze kilkadziesiąt godzin łaziła za nim krok w krok  i pilnowała :) Jedyny problem jak na razie jest z jedzeniem, bo Janusz wciąga jak odkurzacz i Mimi z Brydzią mają mały problem z mokrym żarciem. Jednak nadrabiają chrupami i z głodu nie umrą a ja mam w końcu czyste kocie miski ;) 

Z powodu Janusza nie mam ostatnio jak zabrać się za dłuższe posty, po prostu czasem się zawieszam i zdarza mi się zapatrzeć na niego - taki jest uroczy. Ale teraz myślę, że jak trochę ochłonę to wrócę do regularniejszego pisania! 

A na razie przedstawiam Wam moją powiększoną kociarnię :) 

Brygoda, czyli seniorka ;) Prawda, że słodki czarny kotałek????

Mimi - moje barankujące słońce - kot który uwielbia mizianki, doprasza się głaskania i ... spankowania :D to niebywałe :D  mówię na nią często "moja śliczna" bo jest kotem jak z obrazka :)

I proszę Państwa, przed Wami Janusz.

 

Słodka powiększona gromadka sprawia, że trochę Was zaniedbałam, ale mam nadzieję, że będzie mi wybaczone! Będzie?